Ondanks dat ik bewust bezig ben met innerlijke rust en kalmte, merkte ik de afgelopen maanden dat ik verzandde in stress, vermoeidheid, hartkloppingen en een onrustig gevoel. Mijn patroon is om altijd te geven, en ik vind het soms moeilijk om te ontvangen. Het is makkelijker om door te blijven gaan, de adrenaline helpt me om dingen te doen waar ik anders misschien niet toe in staat zou zijn. Maar langzaam brandde ik op, en de vermoeidheid nam de overhand.

Toen ik mezelf de vraag stelde of ik beschikbaar was voor mezelf, voelde ik een duidelijke nee. Dit was confronterend en bracht veel gevolgen met zich mee.

Een nee op die vraag betekende dat ik op dat moment niets meer te geven had. Het was een signaal dat ik eerst ruimte moest creëren voor mijn eigen gevoelens, die ik had onderdrukt door altijd maar door te gaan en voor anderen te zorgen. Er wordt veel van ons verwacht in deze maatschappij. We moeten altijd 100% geven, anders zijn we niet goed genoeg.

Als ik niet beschikbaar ben voor mezelf, dan hoef ik ook bepaalde pijnstukken niet aan te kijken. Dan is er geen ruimte om gevoelens te doorvoelen die gehoord willen worden. Maar net zolang doorgaan tot mijn lichaam me tot stilstand dwingt, is niet de oplossing.

Dan komt de ommekeer, de overgave. Overgave aan wat er nu is en wat er nu speelt. Stoppen met vechten, stoppen met strijden. Het is er al—wat heeft het voor zin om het gevecht voort te zetten? Tot rust komen, stilstaan, en dan heel langzaam om me heen kijken hoe het er werkelijk voor staat, zonder de waas van demping en coping.

Dit kan ontzettend pijnlijk en verdrietig zijn. Het is moeilijker dan doorgaan. Maar juist in die moeilijkheid ontstaat er een klein beetje ruimte. Mijn lichaam kan zich een fractie ontspannen, en dat is het teken dat ik op de goede weg zit—de weg van ommekeer en thuiskomen bij mezelf. Mijn zenuwstelsel mag weer langzaam tot rust komen. Emoties komen omhoog, vermoeidheid komt eruit, en de pijn wordt voelbaar.

Het volledig toelaten van alle emoties en gevoelens die ik de afgelopen tijd, maanden, misschien zelfs jaren, heb onderdrukt—dáár ligt de sleutel tot heling. En toen kwam er verzachting, ruimte, en voelde mijn lichaam lichter aan.

Dit proces waar ik opnieuw doorheen ben gegaan, is niet gemakkelijk. Het is een reis voor de vrouw die de diepte van het leven durft aan te kijken om ook het licht te kunnen ervaren. Dit is echter een proces dat je niet alleen hoeft te doorlopen. Vraag om hulp, steun, en creëer een veilige bedding voor jezelf.

Een boek dat ik iedereen kan aanraden en waarvan ik vind dat het basiskennis zou moeten zijn op scholen, is het boek van Vera Helleman: De Emotie Encyclopedie. Dit boek biedt zoveel inzicht in hoe emoties werken en dat ze voor ons werken, in plaats van tegen ons.

Ik geloof dat het leven altijd voor me werkt. En geloof me, ik heb mijn portie moeilijkheden gehad. Ik kan nu met een gerust hart zeggen dat ik de beschikbaarheid voor en in mezelf weer heb gevonden. Dat blijft fluctuerend, dus het blijft een waardevolle vraag voor mezelf: Ben ik beschikbaar voor mezelf op dit moment? Inchecken en zelfzorg zijn de basis.

Wat ik jou wil meegeven, is dat je tijdens jouw behandeling altijd mag delen waar je tegenaan loopt en waar ik je in kan begeleiden. Of je nu behoefte hebt aan tips, adviezen, een luisterend oor, of begeleiding—laat het me weten, dan kan ik daarop inspelen.